|
ANTWERPEN � Als eerste en enige in het bisdom Antwerpen, en ��n van de drie in Vlaanderen dit jaar, wordt Tim De Mey (28) zondag priester gewijd in de OLV-kathedraal van Antwerpen. �Ik ben alleen, maar zeker niet eenzaam. Want ik weet dat er een sterke en levende gemeenschap achter mij staat.�
Tim De Mey, afkomstig uit Wilrijk en oudste van een gezin met drie zonen, studeerde maatschappelijk werk aan de Karel de Grote-hogeschool, gevolgd door een jaar filosofie aan de Universiteit Antwerpen (Ufsia) en drie jaar theologie in Rome.
Speelde je al lang met het idee om priester te worden?
De roeping is gegroeid tijdens mijn studies. Voor mij was maatschappelijk werk geen beroepskeuze maar een soort ideaal: iets kunnen doen voor de armen in de stad. Die diepere dimensie miste ik op school. Ik vond die w�l in de Sint-Egidiusgemeenschap, die zich onder meer inzet voor begeleiding van kinderen in probleemwijken, voor daklozen en vereenzaamde bejaarden. Vooral de persoonlijke vriendschap met de mensen sprak me aan. Ik heb kunnen ervaren dat het evangelie een kracht kan zijn in de stad. Zo groeide het verlangen om het evangelie beter te leren kennen en besloot ik nog een jaartje theologie te gaan studeren in Rome.
En daar is het gebeurd?
Er waren 1.600 studenten vanuit de hele wereld, die erover spraken hoe ze het evangelie concreet beleven in al die verschillende culturen. Ik heb daar een blik kunnen werpen op de wereldkerk. Stilaan groeide het idee van roeping tot het priesterschap. Ik heb er met onze bisschop Paul Van den Berghe over gesproken, en die ging akkoord dat ik mijn studies veder zou zetten in Rome. Nadien heb ik stage gelopen in de OLV-parochie in Antwerpen.
Je wordt ��n van de zeldzame jonge priesters in Antwerpen. Schrikt je dat niet af?
Integendeel, ik vind het een hele uitdaging. Tijdens mijn stage viel het me trouwens op dat er een grote nood is aan mensen die m��r geven dan alleen maar materi�le hulp. En dat velen je spontaan in vertrouwen nemen, als ze weten dat je priester wordt. Het bevestigt me in mijn overtuiging dat het werk van een priester in de stad belangrijk kan zijn.
Je keuze is wel tegendraads. Hoe reageren je vrienden?
Precies omdat die weg zo non-conformistisch is, komt ze op jongeren over als iets heel nieuw. We leven in een zap-cultuur waarin geen sterke levenskeuzen meer worden gemaakt. Jongeren zien er ook geen voorbeelden meer van. Het feit dat ik duidelijk voor iets en Iemand kies, daar hebben ze respect voor.
De Kerk zit met veel problemen, lijkt wel een zinkend schip...
We beleven een tijdperk van mutatie, waarin veel van vroeger afsterft mar ook iets nieuws groeit. Ook rond het priesterzijn. Als priester wil ik op een spontane en creatieve manier met mensen samenwerken, los van voorafbepaalde schema�s. De ontkerstening van Vlaanderen roept nieuwe vragen op, waarop ik antwoorden wil helpen zoeken.
Het priestercelibaat staat weer volop ter discussie vanwege de schandalen in Amerika.
Het probleem heeft te maken met eenzaamheid. Als priester kun je vandaag niet overleven zonder een sterke en levende gemeenschap die je ondersteunt en draagt. Die vind ik in de Sint-Egidiusgemeenschap en hopelijk straks ook in een parochiegemeenschap. Ik kies welbewust voor het celibaat, omdat ik in mijn leven andere prioriteiten wil stellen dan die van een relatie en een gezin. Het zal niet altijd gemakkelijk zin, maar ik weet dat ik er niet alleen voorsta. Elke avond breng ik alle dagdagelijkse zorgen voor de Heer, Hij geeft ruimte en kracht om de dingen in een ander licht te zien.
Jos Vranckx
|
