|
"Ik zag geen licht, hoorde geen stem. Het gevoel is gewoon gegroeid, en is nooit meer weggegaan. Mijn vader heeft nog even gewild dat ik in zijn voetstappen zou volgen, als rijkswachter. Maar hij begrijpt dat ik dit moet doen," vertelt Pascal Bynens (29), die vandaag zaterdag gewijd wordt tot priester in Bilzen. "Ik sluit me niet af van de wereld. Het evangelie brengt me middenin het leven, tussen de armen, de bejaarden, de kinderen."
Zijn jeugdjaren bracht Pascal Bynens in Voeren door, waar pa Jef bij de rijkswacht gestationeerd werd. Op zijn 16de verhuisde het gezin naar Bilzen, opnieuw in het spoor van de brigade. Geen mens die kon vermoeden dat Pascal voor de kerk zou kiezen. "Neen," lacht hij, "op mijn dertiende deed ik mijn communie, en toen had ik er genoeg van. Pas op, ik geloofde nog wel in God, maar zag het niet meer zitten om nog naar de kerk te gaan. Tussen 14 en 18 jaar ben ik geen drie keer in de kerk geweest. Maar dan heb ik me aangesloten bij de chiro in Bilzen, en als leiders spraken we regelmatig over het geloof. �Ge gelooft toch ook, waarom gaat ge dan niet naar de mis?�, vroegen ze. En ja, ze konden me overtuigen om nog eens mee te gaan. Niet voor de kerk, die eerste keer, maar wel omdat ze achteraf koffie gingen drinken."
Overdrijven
Maar al snel drongen de woorden door, ging de boodschap doorklinken. Negentien, was hij, toen hij begon te lezen in het evangelie, ging praten met de pastoor in Bilzen, catecheselessen gaf. "En opeens dacht ik eraan om priester te worden. Geen licht, geen stem, neen, gewoon een idee. Maar ik ging op dat moment nog maar een paar maanden opnieuw naar de kerk. �Je overdrijft, Pascal,� meende ik dan ook, da�s een overreactie. En dus ben ik maar gaan studeren, regentaat Engels, geschiedenis en aardrijkskunde. Maar na een extra jaartje in Leuven en een jaar lesgeven, kwam het gevoel terug. Het verlangen groeide. Als ik het nu niet doe, is het te laat, vond ik. Ik besloot het te proberen, maar heb mezelf altijd de vrijheid gegeven: als blijkt dat het niets voor jou is, mag je altijd stoppen. Hield ik mezelf voor. Ook vandaag nog. Neen, pa, je moet je geen zorgen maken, morgen (zaterdag) gaat door," lacht hij, als vader Bynens toch even opkijkt bij die woorden.
Zwakken
"We zijn met z�n vijven gestart, aan het seminarie in Hasselt. Ik ben de enige die overblijft." De enige die vandaag in zijn parochiekerk, de Sint-Mauritiuskerk in Bilzen, tot priester gewijd wordt. In het gezelschap van vele, vele vrienden. Zijn spirituele thuis vond Pascal uiteindelijk bij de Sint-Egidiusgemeenschap.
"Ik heb vele vrienden gemaakt bij Sant�Egidio, tijdens mijn studies in Rome, via mijn werk met gehandicapten in Itali�. Op mijn wijding zullen er mensen uit Frankrijk, Itali�, Afrika, Indonesi�, Nederland, Duitsland zijn. Die vriendschap is voor mij erg belangrijk. Omdat het evangelie me middenin de wereld brengt, tussen de mensen, de armen, de zwakkeren. Ik sluit me niet af van de maatschappij. Hoe kan ik de zwaksten helpen, da�s mijn droom."
Schieten
"Voor mij is het heel belangrijk dat je als christen middenin de wereld leeft, in de ene hand de bijbel, in de andere de krant. We moeten kijken wat het antwoord van de kerk is op grote, moderne problemen. Zoals het drama van Erfurt, waar die jongen op school begint te schieten. We moeten de maatschappij menselijker maken, want het dreigt hier erg koud te worden. Kijk maar naar Pim Fortuyn, en dat was zogezegd het meest verdraagzame land." En de onvermijdelijke vraag voor elke jonge priester. Hoe zwaar valt het celibaat? "Geen probleem. Het leven bestaat niet alleen uit seks. Ik heb een keuze gemaakt, voor het evangelie en de kerk, om me daar volledig aan te wijden. Maar het celibaat is absoluut niet d� oorzaak van het tekort aan priesters. Trouwens, ik kies alleen om geen exclusieve relatie met ��n persoon aan te gaan. Maar dat wil niet zeggen dat ik geen vrienden mag hebben. En die heb ik, in de hele wereld. Da�s genoeg voor mij."
Caroline Vandenreyt
|
