11/02/2003

Een overwinning op het pessimisme

Van onze redactrice

Hilde Kieboom (37), de voorzitster van de Belgische afdeling van de Sint-Egidiusgemeenschap, kreeg maandag de Prijs Gabrielle Moortgat . Met die prijs van 25.000 euro wil de kleindochter van de stichter van Brouwerij Moortgat vrouwen een hart onder de riem steken die hun gemeenschap bijzondere diensten bewijzen.

Kieboom leerde deze christelijke lekengemeenschap, die zich inzet voor kansarmen, kennen in Rome. Ze was nauwelijks negentien toen ze in 1984 de Belgische afdeling in Antwerpen stichtte. Ondertussen zijn er afdelingen in Brussel, Luik, Hasselt, Louvain-la-Neuve en Brugge.

-- Wat doet de Sint-Egidiusgemeenschap?

We werken vooral in kansarme buurten. We vangen bijvoorbeeld kansarme jongeren op na school. We doen aan huiswerkbegeleiding en organiseren activiteiten.

Het gaat om Belgische kinderen, maar ook moslims en vluchtelingen. De autochtone ouderen worden bezocht door jonge migranten. De migrantenkinderen leren zo beter Nederlands terwijl ze de bejaarden helpen. We willen op die manier het sociaal weefsel op wijkniveau herstellen.

We exploiteren het restaurant Kamiano waar twee keer per week 300 daklozen en mensen in nood gratis een warme maaltijd kunnen krijgen. Centraal in ons sociaal werk staat de vriendschap. We willen mensen over verschillende breuklijnen heen, bij elkaar brengen.

-- Is het lot van de kansarmen sinds 1984 verbeterd?

Het aantal kansarmen neemt toe. Er is een grote groep Belgen die administratief is afgeschreven en steeds meer ouderen krijgen het financieel moeilijk. Ook zijn er steeds meer jonge drugsgebruikers met kinderen. Zij vormen een stad in een stad. Een grootstad zal altijd wel kansarmen aantrekken. Het gaat erom hoe de stad er mee samenleeft. Wij proberen dat in positieve zin te laten evolueren.

-- De jury looft u om uw streven naar dialoog tussen de gemeenschappen. Die dialoog lijkt moeizamer te verlopen dan ooit.

Dat is niet mijn indruk. Na de rellen in Borgerhout zijn we gestart met Trialoog : gesprekken tussen vertegenwoordigers van de joodse, islamitische en christelijke gemeenschappen in Antwerpen. Wij willen het signaal geven dat godsdienst niet polariseert, maar mensen samenbrengt.

-- Is het moeilijker dan vroeger om mensen te vinden die zich belangeloos willen inzetten?

Misschien, alhoewel ik merk dat veel mensen het pessimisme moe zijn en positieve energie hebben. Ik denk alleen dat velen dikwijls de weg niet vinden om die energie te kanaliseren. We werken met duizend vrijwilligers. Allemaal mensen met een gezins- en beroepsleven. De boodschap die wij willen meegeven is dat elke mens een bijdrage kan leveren aan een vredevollere maatschappij.

-- Waar bent u het meest trots op?

Op de aidstherapie die we bij zwangere besmette vrouwen in Mozambique hebben opgezet. Ons project werd op veel scepticisme onthaald. Vrouwen met aids worden in het Westen geholpen en sterven in het Zuiden, kregen we te horen. We zijn er al in geslaagd om 100 kinderen van besmette moeders gezond ter wereld te brengen. Ik vind dat een belangrijke overwinning op het pessimisme.

Inge Ghijs