|
|
|
 |
|
09/10/2004 |
|
|
|
|
�Arme mensen zijn meer dan een mond�. Dat is de filosofie van daklozenrestaurant Kamiano in de Lombardenstraat, dat dit jaar tien jaar bestaat. Vandaag wordt de eerste steen van het vernieuwde Kamiano gelegd, waarin douches, wasmachines, een kapper en een dokterspraktijk komen. Adam (33) heeft net kerversloep, rijst met kipfilet en wokgroenten �n chocolademousse naar binnen gelepeld, maar hij kijkt nu al uit naar de volgende avond in het daklozenrestaurant. �Alleen al om weer eens rustig met mensen te praten. Hier ben je tenminste geen nummer�, legt Adam uit. Het had een uitspraak uit een reclamespotje kunnen zijn, maar Kamiano is geen bedrijf. En Adam is geen acteur. Al tien jaar lang is het daklozenrestaurant een vangnet voor Antwerpenaren die geen familie hebben om op terug te vallen, geen vrienden of geen huis. �Nadat in 1993 de wet op de landloperij was afgeschaft, zijn ook de landloperskolonies in Wortel en Merksplas gesloten�, legt directeur Diederik Vekeman uit. �Zwervers konden nergens meer terecht voor een maaltijd en de Sint-Egidiusgemeenschap wilde met het daklozenrestaurant dat gat opvullen.� Herberg Sinds 1994 zijn meer dan 170.000 maaltijden uitgedeeld aan meer dan tweeduizend verschillende mensen. Iedere woensdag- en zaterdagavond staan zo�n twintig vrijwilligers klaar om de bezoekers te bedienen. Zuster Maria bijvoorbeeld, die vandaag in de Sint-Lodewijksschool in de Everdijstraat � tijdens de verbouwing het tijdelijke onderkomen van Kamiano � de soep opschept. Ze vindt het zo vanzelfsprekend dat ze anderen helpt, dat ze er eigenlijk weinig woorden aan vuil wil maken. �Zoiets doet ge gewoon, h�? En ik zal het blijven doen, zolang ik kan�, zegt ze beslist en laat de lepel weer in de soep glijden. �Zelf hebben we het goed, maar dat kan binnen een jaar veranderen�, weet vrijwilligster Ans. En zo denken alle vrijwilligers erover, die op kerstavond overigens niet bij hun familie zitten, maar op het kerstfeest van Kamiano. �Daklozen ervaren het kerstverhaal dagelijks aan den lijve�, weet Diederik Vekeman. �Er is geen plaats in de herberg. Wij willen hen laten zien dat er in onze herberg wel plaats voor hen is. Altijd.� Honger gaat voorbij Een jaar geleden was Ang�le Claessens (67) van de ene dag op de andere alles kwijt. �De brandweer stond voor de deur, met de vraag of ik met hen mee wilde gaan�, vertelt Ang�le. �Maar toen wist ik nog niet dat ik mijn huis niet meer in mocht.� Ang�le wist al langer dat haar huis op het Eilandje niet al te stevig meer was. �Er was al eens een plafond naar beneden gekomen en er was ooit al iemand door de trap gezakt. Maar ik had er niet op gerekend om op die manier mijn huis kwijt te raken.� Na een zwerftocht langs verschillende opvanghuizen heeft Ang�le een eigen studiootje. �Ik heb het niet breed, en soms heb ik weinig te eten, maar ��n ding weet ik zeker. Honger gaat voorbij.� Iedere maaltijd telt Als iemand weet dat het leven op straat hard is, is het Kris (30) wel. �Sinds mijn 18e leef ik met periodes op straat�, vertelt hij. �Of in een kraakpand, maar dat is minstens zo moeilijk. Vorige week; zijn mijn spullen nog gepikt, mijn kleren, mijn SIS-kaart, alles. Ik leef echt van dag tot dag, en dan is het fijn om je over het avondeten geen zorgen te hoeven maken. Iedere maaltijd is er een. Kris doet zijn best om weer een normaal leven te leiden. �Maar het is niet makkelijk om uit de problemen te komen. Op straat kom je altijd dezelfde mensen tegen, die kunnen elkaar niet helpen. Maar hier ontmoet ik wel mensen die me kunnen helpen. En mensen die net als ik aan de drugs verslaafd zijn geweest, maar wel weer een normaal leven leiden. Daar kijk ik naar op.�
Maike Floor
|
|
|
|