27/12/2004

�Jezus was ook een dakloze, net als wij�

Een vijftigtal Brusselse daklozen kon zaterdagmiddag toch van een sereen kerstfeest genieten. De Sint-Egidiusgemeenschap van Brussel nodigde de daklozen uit om in de Finisterraekerk samen met hen van een feestelijk kerstmaal te genieten. �Het is niet zozeer de bedoeling om hen een maaltijd te geven�, legt organisatrice Christine Janssens uit. �We willen hen vooral samenbrengen zodat ze Kerstmis 'onder mensen' kunnen vieren. Ze moeten voelen dat ze welkom zijn in de maatschappij.�

Hoewel de gasten pas om half ��n in de kerk verwacht werden, slenterden enkele daklozen zaterdag al geruime tijd voordien in kleine groepjes door de verlaten Nieuwstraat. Als de deuren van de Finisterraekerk stipt op tijd open zwaaiden, trof de groep in het hart van de kerk zes keurig gedekte tafels aan. Stemmige muziek en een sobere versiering cre�erde een echt huiselijke sfeer.

De Sint-Egidiusgemeenschap, een christenenbeweging die het traditioneel opneemt voor de allerarmsten, nodigde de daklozen al voor het tweede jaar op rij uit in hun kerk. �Tijdens het jaar rijden we rond in Brussel en delen we maaltijden uit aan daklozen. Maar op Kerstmis wilden we iets meer doen dan eten uitdelen�, legt Janssens uit. �We willen ze een echt feest geven, waarbij ze onder de mensen kunnen zijn.�

De 25 vrijwilligers doen dan ook meer dan louter eten opdienen. Ze schuiven mee met de gasten aan tafel, om samen met hen van de wildpastei, de pompoensoep, en een traditionele gevulde kerstkalkoen te eten. �Met kerstdag vieren we de geboorte van een kindje waar geen plaats voor was�, legt Janssens uit. �Jezus was eigenlijk ook een dakloze. Daarom willen we deze mensen het gevoel geven dat ze welkom zijn. We spreken ze aan met de voornaam, en krijgen ze op het einde van de middag een persoonlijk geschenkje - enkele dekens of een warme pull.�

�Nooit gedacht dat ik met mijn kameraad aan tafel zou zitten eten en bediend worden�, vertelt Edgard, ��n van de gasten. �Daar droom ik eigenlijk al lang van. Het eten is lekker, maar wat ik het meeste van geniet, zijn die gezichten van de mensen die dit georganiseerd hebben en bij ons aan tafel komen zitten.�

Aan ��n van de tafels zat een opmerkelijke gast te midden van de daklozen: monseigneur Jozef De Kesel, bisschop van Brussel. �Ik ben uitgenodigd door de gemeenschap�, legt hij uit. �Normaal vierde ik Kerstmis bij mijn broer, maar hoe kan ik het evangelie prediken in de mis en dan deze uitnodiging weigeren? Ik vind het belangrijk om ook bij deze mensen te zijn op Kerstmis. Dit etentje zal de wereld niet veranderen, maar ik vind het een mooi gebaar van respect.�

Cedric Lagast