10/07/2006

Bron onder alles
Rik Hoet (58) is priester van het bisdom Antwerpen en bijbeltheoloog. Hij ruilt het lesgeven voor de functie van nationaal directeur van Missio.

Maar er moet feest en vrolijkheid zijn, omdat die broer van je dood was en levend is geworden, verloren was en is teruggevonden. (Lucas 15,32)

IN dit vers uit de parabel van de verloren zoon herken ik verschillende elementen die me sterk aanspreken. Ten eerste is er de aanbeveling van het feestvieren. Een vader wil een feest geven voor een zoon die hij jarenlang niet meer gezien heeft en die na een ongelukkige periode opnieuw thuiskomt. Dat het leven een feest is, is de bedoeling van de Schepper met zijn schepping, en dus ook de zending van een christen.

Ook ik wil meewerken aan een kerk die erover waakt dat zoveel mogelijk mensen kunnen feesten, zeker diegenen die niet genoeg hebben, niet kunnen genieten, ongelukkig zijn. Verder lees ik dat mensen een nieuw leven kunnen krijgen. De zoon uit dit verhaal was weggelopen van thuis. De beesten die hij moest hoeden, waren er beter aan toe dan hij. Zelfs uit de dood kan je terugkeren, dat vertelt ook het paasverhaal.

Ik ben christen van thuis uit, maar heb er toch ook zeer bewust voor gekozen. Van in de humaniora, en later nog eens in het seminarie, herinner ik me dat ik verleid werd om het geloof overboord te gooien. Ik vroeg me af of het wel waar was dat het leven niet enkel een absurde gril is die op niets uitloopt, of het wel kon dat ik op liefde mocht rekenen. Mijn besluit was telkens om toch maar te vertrouwen. V��r mij was er al een ander die wilde dat ik leefde. Het leven heeft zin in de liefde, al was het maar omdat we daarmee gelukkig worden.

Ik weet het, een athe�st zou op dit punt zeggen dat ik me maar wat wijsmaak, en ik kan het ook niet rationeel verantwoorden en verzekeren. Alleen merk ik dat ik me bij deze keuze het meest gelukkig voel, en dat het gemakkelijker is om zo ook anderen gelukkig te maken. Waarom zou ik dan hele dagen met een lang en vertwijfeld gezicht rondlopen? Als we dan toch moeten leven, dan lijkt het mij beter om voor de liefde te kiezen.

Blijkbaar zijn er in mijn leven altijd wel mensen geweest die me bij deze keuze geholpen hebben. En wat belangrijk is, ik heb er mogen over nadenken.

Een leraar uit de humaniora vertelde ons dag na dag wat er op het Tweede Vaticaanse Concilie gebeurde, en dat was in die tijd toch d� confrontatie met het athe�sme. Mijn moeder had gestudeerd aan de Rijksuniversiteit van Gent en wist dat geloven geen evidentie was. Ik herinner me hoe ze tegen de mannenlogica van de kerkelijke dogma's kon ingaan. Zo leerde ik al snel dat geloof geen kwestie is van geboden en dogma's, maar dat het altijd om mensen gaat. Geloven kan niet louter ideologie zijn. Het gaat uit van respect voor de werkelijkheid, van het concrete leven van mensen.

Geloof en liefde zijn voor mij zeer nauw verbonden. In het bijbelboek Maleachi lees ik: Ik heb u lief, zegt de Heer. Dit is de bevrijding van de wereld, dat er een God is die ons graag ziet. Wie of wat God is? Johannes zegt: God is liefde. In onze traditie spreken we ook vaak van een liefdesverbond tussen vader, zoon en geest. God is meer dan alleen persoon, hij is de verbondenheid tussen verschillende persoonlijkheden. In hem zit al de relatie met diegene die verschilt.

Dat is ook wat we dromen voor de mens; een eenheid die de verscheidenheid respecteert. In het samengaan van individuen vinden alle betrokkenen nog meer leven. Zoals een man niet leeft door zijn vrouw te onderdrukken, maar net door haar tot haar recht te laten komen. Ik gebruik graag het woord schepper, omdat ik het gevoel heb dat er een bron onder alles stroomt. God is als dit alles, al weet ik ook dat ik dan nog niets gezegd heb. Met de joden zeg ik dat we zijn naam niet kennen. Ook liefde is groter dan ons begrip over liefde en groter dan onze capaciteit om lief te hebben.

God kan ook een ander woord zijn voor levenszin. De zin van het leven is de vriendschap onder de mensen. Het betekent dat je bereid bent om tijd, aandacht en geld te verliezen aan anderen. De uiteindelijke consequentie van christen zijn, is dat je je leven geeft voor de ander. We moeten t�ch sterven. Vraag je dus maar af wat je doet met de uren die je gegund zijn. Wel, ik wil dan graag dat het plezant is. En uit ervaring weet ik dat ik enorm veel vreugde heb als ik maak dat de ander niets te kort komt

Ik heb dat vooral geleerd in de Sint-Egidiusgemeenschap. Begrippen als nieuw leven, broeders en zusters, mirakels, feesten, zijn me daar zeer concreet geworden. Dit alles sterkt me in mijn keuze. Er zal altijd ook kwaad in de wereld zijn, maar ik wil aan de andere kant staan. Ik wil zijn waar ik mag bestaan voor mensen, en waar ik er voor hen ben. Dat is de hoogste vorm van geluk. Vrede, zou ik ook kunnen zeggen, je verlangens niet opgeven maar tegelijk vervulling vinden. Ook in het bestuderen van de bijbel vind ik dat, en wel op de momenten dat ik ook daar de liefde vind.

Onlangs heeft de bisschop me gevraagd om nationaal directeur van Missio te worden. Het was een verrassing voor mij: ik dacht dat ik mijn hele leven aan seminaristen bijbelles zou blijven geven. De pauselijke missiewerken is een kerkelijk orgaan dat werkt rond solidariteit binnen de wereldkerk. Missio organiseert collectes en zoekt fondsen om financi�le steun te kunnen bieden aan kerken die het elders moeilijk hebben. Ik moest deze lente voor het eerst naar een vergadering in Rome. Die officieel kerkelijke taak is een nieuwe uitdaging voor mij.

Ik zal nooit breken met de kerk. We zijn allemaal zondaars. Wie zich daarvan afwendt, ziet zichzelf als een heilige. Ik ben dat alleszins niet. Ik wil niet onderscheiden zijn van anderen, ik wil enkel heilig zijn in de zin van geroepen door God. Mocht ik ooit een andere denkrichting vinden waarin ik gelukkiger zou worden, dan vind ik dat ik het aan mezelf verplicht ben om daarvoor te kiezen. Alleen heb ik nog altijd niets beters gevonden dan het christendom.

www.missio.be