07/05/2007

Grenzeloze vriendschap in Antwerpen-Noord

Onze vorige lokalen lagen aan de Vliegenstraat bij het Sint-Jansplein, maar daar hadden we vochtproblemen', vertelt Carelle Vandenbussche (31). Ze is al meer dan vijftien jaar vrijwilliger bij de School van Vrede. 'We vinden het belangrijk dat ons nieuw gebouw mooi en gezellig is, zodat onze kinderen er zich thuis voelen. Dat is een gevoel dat veel van hen niet kennen.' De School van Vrede is de kinderwerking van Sant'Egidio. Deze christelijke gemeenschap werd in 1968 door de Italiaan Andrea Riccardi gesticht in Rome. Een van zijn projecten was bijscholing voor arme kinderen. De beweging kreeg navolging in meer dan zestig landen en telt vandaag meer dan 40.000 leden. In 1985 stichtte Hilde Kieboom de Sint-Egidiusgemeenschap in Antwerpen. Deze Antwerpse tak van Sant'Egidio richt zich tot kansarmen, vluchtelingen, daklozen en bejaarden. 'Maar je hoeft geen christen te zijn om je voor de School van Vrede in te zetten', zegt Carelle. 'Je moet wel geloven dat er voor deze kinderen een andere toekomst mogelijk is. Want met verschillende culturen samenleven kan. Als we maar genoeg proberen.' De School van Vrede is actief in Antwerpse stadsdelen waar veel kansarmen wonen: Stuivenberg, Kiel en Linkeroever. 'In Antwerpen-Noord zijn problemen, dat zal niemand ontkennen. Mensen sluiten zich meer en meer op in hun eigen cultuur. Ze zijn bang van elkaar', vindt Carelle. 'Ook in de School van Vrede vallen al eens harde woorden, maar we gaan hier nooit naar huis zonder dat een ruzie is bijgelegd. Kinderen met een verschillende achtergrond leren zo dat ze niet bang hoeven te zijn van andere culturen.' 'Mensen kunnen elkaar maar begrijpen als ze de kans krijgen elkaar te leren kennen', beaamt Iqbal Ahmed Qureshi, voorzitter van de Antwerp Islamic Association vzw. Iedereen welkom dus in de School van Vrede. 'Zelfs ouders met extreemrechtse sympathie�n die argwanend tegenover katholieken staan', zegt Carelle. De School van Vrede telt een zestiental vrijwilligers. Ze offeren al jaren belangeloos hun vrije woensdag- of zaterdagmiddag op aan kinderen uit Antwerpen-Noord. 'We spelen eerst een paar spelletjes en daarna werken we een uur voor school', vertelt Rama (12), geboren in Irak. 'Als we klaar zijn met ons werk, spelen we verder.' 'Kinderen van zes tot twaalf kunnen hier hun schoolachterstand inhalen, wat bij hen thuis niet altijd even vanzelfsprekend is', vult Carelle aan. 'We organiseren ook projecten om geld in te zamelen voor de derde wereld.' De vrijwilligers gaan de kinderen thuis oppikken en daarna weer afzetten. 'Ik steek hier veel energie in, maar ik haal er ook veel energie uit. Als ik 's zaterdags naar huis fiets, kan ik er weer tegen voor een hele week', zegt Liesbeth Oomen (25). Ze is al tien jaar vrijwilliger. Antwerps schepen van Jeugd Leen Verbist (SP.A) steekt haar bewondering voor deze vrijwilligers niet onder stoelen of banken. 'Wat hier gebeurt, is ongelooflijk belangrijk voor Antwerpen. Wij kunnen als stad faciliteiten aanbieden, maar het zijn deze mensen die het do�n.' Allochtone kinderen zijn niet de enigen die het moeilijk hebben in Antwerpen-Noord. Heel wat alleenstaande bejaarden hebben nood aan sociaal contact. Bij de Sint-Egidiusgemeenschap kunnen ze taaloma worden en jonge allochtonen Nederlands leren. De School van Vrede organiseert activiteiten met deze ouderen. Jos Lauriks (77) vindt het een geslaagde combinatie, kinderen en bejaarden. 'Thuis denk ik te veel na over wat voorbij is.' In zijn gloriedagen was Jos acrobatisch stepdanser, maar nu heeft hij een nieuwe heup nodig. 'Hier kan ik mijn gedachten tenminste eens verzetten. ' 'Het is mooi om te zien', vindt Oomen. 'Zogenaamd ''onhandelbare'' jongens uit de Chicagoblokken op Linkeroever die voor een oud vrouwtje in een rolstoel zorgen.' Het jaarlijkse hoogtepunt voor kinderen en vrijwilligers is de zomervakantie. 'We gaan dan niet kamperen met de tent. Kamperen is leuk voor mensen die veel hebben. Voor deze kinderen is het verrijkend om een week in een echt bed te slapen en elke dag hun tanden te poetsen.' Bij de kinderen die blijven komen, merken de vrijwilligers langzaam maar zeker een mentaliteitsverandering op. Dat gaat traag, sommigen zijn lang agressief of onhandelbaar. 'We zijn streng voor zulke kinderen, maar doen nooit de deur toe. Hij blijft altijd op een kier staan. We proberen dan met de ouders te praten. Zij hebben tenslotte de grootste verantwoordelijkheid.'

Leni Stenissen