Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Każdy, kto żyje i wierzy we mnie,
nie umrze na wieki.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jana 14,7-14
Gdybyście Mnie poznali, znalibyście i mojego Ojca. Ale teraz już Go znacie i zobaczyliście». Rzekł do Niego Filip: «Panie, pokaż nam Ojca, a to nam wystarczy». Odpowiedział mu Jezus: «Filipie, tak długo jestem z wami, a jeszcze Mnie nie poznałeś? Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca. Dlaczego więc mówisz: "Pokaż nam Ojca?" Czy nie wierzysz, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie? Słów tych, które wam mówię, nie wypowiadam od siebie. Ojciec, który trwa we Mnie, On sam dokonuje tych dzieł. Wierzcie Mi, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie. Jeżeli zaś nie - wierzcie przynajmniej ze względu na same dzieła! Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto we Mnie wierzy, będzie także dokonywał tych dzieł, których Ja dokonuję, owszem, i większe od tych uczyni, bo Ja idę do Ojca. A o cokolwiek prosić będziecie w imię moje, to uczynię, aby Ojciec był otoczony chwałą w Synu. O cokolwiek prosić mnie będziecie w imię moje, Ja to spełnię.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jeśli uwierzysz, ujrzysz chwałę Bożą,
mówi Pan.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
W Ewangelii Jana czasowniki „znać” i „widzieć” dotyczą wymiaru wiary: poznania i widzenia, które wykraczają poza wymiar zmysłowy i odnoszą się do Boga. Filip, jakby chcąc definitywnie zakończyć dyskusję, prosi: „Pokaż nam Ojca, a to nam wystarczy”. Jezus odpowiada żarliwym napomnieniem: „Filipie, tak długo jestem z wami, a jeszcze Mnie nie poznałeś? Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca”. Wnikamy tu w samo serce wiary chrześcijańskiej i wszelkich poszukiwań religijnych. Jezus wyraźnie stwierdza, że przez Niego spotykamy Boga, Stwórcę nieba i ziemi. Jeśli zatem chcemy ujrzeć oblicze Boga, musimy zobaczyć oblicze Jezusa; jeśli chcemy poznać myśli Boga, musimy znać Ewangelię; jeśli chcemy zrozumieć sposób działania Boga, musimy obserwować zachowanie Jezusa. Ojciec w niebie jest tak blisko życia ludzi, jak Jezus: jest Bogiem, który wskrzesza umarłych, który staje się dzieckiem, żeby być blisko nas, który płacze nad swoim zmarłym przyjacielem, który chodzi drogami ludzi, który zatrzymuje się, uzdrawia i interesuje się wszystkimi. On naprawdę jest Ojcem wszystkich. Jezus dodaje jeszcze odważniejsze słowa, które tylko On może wypowiedzieć. Mówi, że jeśli pozostaniemy z Nim związani, także będziemy dokonywać Jego dzieł, a nawet czynić jeszcze większe. Ewangelia ma moc, wypływającą z tego, że zawiera w sobie Słowo samego Boga, który jest zawsze twórcą życia i miłości. Jeśli będziemy karmić się słowami Ewangelii, nasze słowa będą mocne i skuteczne. Zaczynając od modlitwy: „O cokolwiek prosić będziecie w imię moje, to uczynię”. Tak, nasza modlitwa, jeśli jest zanoszona w imię Jezusa, jest silna i pełna mocy: dociera wprost do serca Boga.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
