|
|
|
 |
|
07/03/2008 |
|
|
|
|
Bij Sant�Egidio gaat het niet om gebed of de armen, maar om beide. Het ene kan niet zonder het andere. �In West-Europa heeft er een soort scheiding plaatsgevonden tussen die twee zaken die eigenlijk samen horen in de kerkelijke traditie. Zozeer zelfs dat velen ons vragen: zijn jullie nu een gebedsgroep of een sociale actiegroep. Het samengaan is essentieel: wanneer je bidt en luistert naar het evangelie, word je gezonden om Jezus� hand en mond en voeten te zijn en te doen wat Hij deed, zijn werk vandaag voort te zetten te midden van zijn bevoorrechte vrienden, de armen. Anderzijds, als je naar de armen gaat heb je natuurlijk voedsel nodig, ori�ntatie en dus word je naar het gebed teruggebracht. Die twee zaken gaan samen. In de mens aan de rand van de samenleving, in de kinderen die geen opvoeding hadden, in daklozen, zwervers, heb ik de gekruisigde Christus ontmoet. In hen zien we de Heer die op ons wacht en ons nodig heeft als een beter mens, een hoopvol mens. Dat wijst weer op het gebed: als ik me toeleg op het gebed, luister naar de Schrift, als ik mijn hart daarvoor openstel, kan ik meer zo�n mens worden naar het beeld van God.� Leerschool �Mensen denken wel eens: de problemen van de armoede zijn zo groot, wat kan ik daar nu aan doen? Ik heb geleerd dat als je iemand een deel van je tijd geeft, al is het maar een half uurtje, dat het heel veel voor zo�n persoon betekent. Als ik geef, heeft dat een vermenigvuldigend effect. In de loop der jaren treft het me dat steeds meer mensen zich aandienen om ons te helpen en in een of ander project mee te werken en zich bij de gemeenschap aan te sluiten. Dat heeft te maken met het feit dat voorbeelden wekken. Je ontdekt: �Er is meer vreugde in het geven dan in het krijgen�, zoals Jezus zegt. Je moet dat beleven om het te kunnen begrijpen. In mijn ontmoeting met oude mensen leer ik anders in het leven staan, minder bang te zijn van zwakheid, broosheid, ziekte. Het is een enorme leerschool voor mezelf.� Geslotenheid �Mijn verantwoordelijkheid is het mensen te bemoedigen, ons te ori�nteren en samen tot keuzes te komen over nieuwe wegen die we moeten gaan. Maar ook op het meer spirituele gebied: al die mensen die al die jaren bij ons betrokken zijn mee helpen groeien in geloof. Ik help hen maar zij helpen ook mij. Het is een wisselwerking. Met de nodige problemen, natuurlijk. Een leven zonder problemen ken ik niet. Maar ik geloof niet dat dat typisch is aan mijn leven. Ik denk dat het ook een geschenk van mijn leven is dat ik veel problemen kan oplossen. Daar komt bij dat wij leven met gedeelde verantwoordelijkheden. We hebben teams voor alle takken van werk. Het ligt niet allemaal op mijn bordje. Vooral in de beginjaren was het niet altijd gemakkelijk. Toen moesten we wel een beetje opboksen tegen wat ik geslotenheid noem, ook van kerkelijke zijde. Men begreep niet: waarom nu iets nieuws? Nu er een groep jongeren is, waarom gaan jullie niet in een parochie helpen waar al zo weinig mensen zijn? Waarom kunnen jullie niet in straatwerk of ander sociaal werk mee gaan helpen? Intussen is dat veranderd. Men heeft begrepen dat wij een specifieke bijdrage leveren. Ik heb daar ook wel van geleerd om voor je zaak te gaan en niet te afhankelijk te zijn van het oordeel van anderen. Want dat oordeel, dat komt en dat gaat. Vandaag ben je god en morgen moeten ze niets meer van je hebben.� Verkondiging �Een zekere vrijheid van dergelijke reacties is van belang. In de beginjaren was dat niet gemakkelijk. Dat had vooral te maken met actief aan geloofsoverdracht doen. Een idee die lang heerste was toch: je moet mensen vrijlaten, je moet hen met respect behandelen. Dat vind ik natuurlijk ook heel belangrijk. Maar ik denk toch dat we in een tijdperk beland zijn waar jonge mensen niet meer de vrijheid hebben de keuze te maken om christen te zijn. Ze weten er te weinig van. Dat is natuurlijk ook sterk gelinkt aan mijn eigen persoon, omdat ikzelf dat getuigenis van anderen nodig had. Daarom zie ik het ook als mijn plicht het aan anderen door te geven. En ik zie dat heel veel jonge mensen erdoor geraakt zijn, van wie je het nooit zou hebben gedacht. Er is een bepaalde pastorale manier van denken over geloofsoverdracht die denk ik een beetje sectair is, die blijft steken in rapporten en commissies, terwijl je de straat op moet gaan zonder remmingen om met allerlei mensen te spreken. Dat is in ons geval gebeurd door op scholen te gaan spreken door met veel jonge mensen in contact te komen. Degenen die zich aangesproken voelen, kwamen ook terug.� Gebed en Schrift �Zonder gebed zou ik niet kunnen. Wij hebben in Antwerpen iedere avond om 8 uur een gemeenschappelijk avondgebed. Ik kan daar jammer genoeg niet iedere avond zijn. Maar daarnaast lees ik alle dagen in de Schrift. Ik vind dat belangrijk als ori�ntatie, als blikverruimer Als je een dag hebt geleefd, zit je hoofd vol met van alles en nog wat, van allerlei ervaringen. Dan is het belangrijk je blik te verruimen ook naar gelovigen van generaties voor ons. Dat kan door het lezen van de psalmen en in het licht van anderen de eigen problemen te relativeren en te beseffen dat uiteindelijk God aan mijn zijde staat en dat Hij mij zal helpen en ondersteunen. Jezus is daarin een voorbeeld om te volgen, een Meester om na te volgen. Zijn woord heeft gezag in mijn leven, ik wil ervan leven. Maar Hij is ook een vriend, die tot mij komt in de armen en in mijn broers en zussen. En Jezus is God die vergeeft, die mij telkens weer moed schenkt en die me helpt uitgroeien boven wie ik nu ben.� Verborgen God �Dat geloof is meer dan een idee en gaat dieper dan een gevoel. Want een gevoel is heel vluchtig. Voor mij is het Woord dat vanaf het begin bij God was en God was heel belangrijk en daarom het lezen van het Woord. In het gebed spreek je met God, vraag je om vergeving en hulp en wacht je op antwoord. Dat gaat met ups en downs, zoals in alle relaties, dat is niet iets van eens en altijd, dat duurt een leven lang. Ik moet vaak denken aan het stuk in Jesaja over de verborgen God. God die voor ons verborgen is omdat we Hem niet ervaren. Maar Hij is er w�l en Hij leeft met ons mee. Aan de mensen die Hem niet ervaren zou ik daarom willen zeggen naar Hem op zoek te gaan. Want Hij is er. Hij klopt aan aan ons hart en wacht op het moment waarop wij onszelf voor Hem willen openstellen via het gebed of de Schrift. Daarnaast is het belangrijk andere mensen te vinden met wie je deze dingen kunt delen.�
Ed Arons
|
|
|
|