Przyjaźń na ulicy

Podstawowym zadaniem Wspólnoty jest bycie blisko bezdomnych, przywracając każdemu godność osoby poprzez proste gesty szacunku i przyjaźni. Każdy członek Wspólnoty solidaryzuje się z osobami żyjącymi na ulicy poprzez jałmużnę, a  także przez prosty uśmiech czy dobre słowo.
Jałmużna, znaczący gest w życiu chrześcijańskim, nie pozwala nam odwracać wzroku od potrzebujących, dzięki czemu stajemy się bardziej wrażliwi, a także umożliwia nawiązanie osobistej relacji, choć często krótkiej lub sporadycznej, z osobami ubogimi. Jałmużna nie jest niczym innym jak prostym i niezobowiązującym znakiem solidarności.

Doświadczenie samotności oraz izolacji jest wspólne wszystkim bezdomnym. Jest ono bardzo bolesne, gdyż wielu z nich nie tylko utraciło kontakt z rodziną, ale często nie ma również żadnej relacji ze światem wokół nich. Zatrzymać się, zamienić z nimi parę słów może wydawać się nam czymś mało istotnym w świecie bogatym w różne relacje. Natomiast ktoś kto żyje na ulicy rzadko ma okazję, by z kimś porozmawiać – chyba że mówimy o prośbie o jałmużnę, która i tak często pozostaje bez odpowiedzi – i nigdy nie jest nazywany po imieniu. Imię wskazuje na osobę, jej historię. Przywitanie się, prosty ludzki gest, przedstawienie się, pytanie o imię i podanie swojego imienia, przełamują pogardę, której bezdomni często doświadczają i stanowią znak szacunku i uznania ich godności. Jest to pierwsza wieka pomoc jakiej możemy udzielić ubogim: przywrócić im godność oraz okazać uwagę, należną im właśnie z powodu trudnych warunków, w których żyją  

Wszyscy, kiedy przeżywają trudności, potrzebują kogoś, kto poda im pomocną dłoń: kto żyje na ulicy doświadczył w swoim życiu wielu rozczarowań i porażek i każdego dnia musi stawiać czoła wielu problemom takim jak nietolerancja, walka o przetrwanie, nawiązanie jakichkolwiek relacji z innymi. Mieć kogoś, do kogo można zwrócić się o pomoc i kto potrafi wysłuchać nie myśląc, że zna od razu rozwiązanie wszystkich problemów jest w życiu bezdomnych bardzo ważne, ale niestety również niezwykle rzadkie.

Nie jest prawdą, że ktoś, kto tak żyje utracił pragnienie normalnego życia, lecz olbrzymia ilość problemów, z którymi trzeba się zmierzyć oraz brak wsparcia są powodem rezygnacji i desperacji, które mogą być odbierane jako odrzucenie chęci zmiany. Wierność w przyjaźni oraz pełne szacunku poszukiwanie konkretnych odpowiedzi na różne problemy pozwala budować nadzieję na lepszą przyszłość, nawet w tych przypadkach, w których zmiana wydaje się niemożliwa.

Ludzkie podejście oraz wierna i cierpliwa obecność – znak łagodności Boga wobec najmniejszych – pozwalają zbudować znaczące relacje także z osobami, które z powodu długiej izolacji, na początku niechętnie akceptują kontakt oraz konkretną pomoc.