Vriendschap op straat

De gemeenschap beschouwt het als haar eerste taak in een trouwe vriendschap elke noodlijdende nabij te zijn, door mensen hun eigenwaarde terug te geven. Dat kan met eenvoudige tekenen van vriendschap en respect. Ieder lid van de gemeenschap is daarbij betrokken. Kleine tekenen kunnen al wonderen doen: een glimlach, een eenvoudig gesprek, een paar geldstukken.

De aalmoes, een belangrijk gebaar in de christelijke cultuur, vermijdt dat men de ogen sluit voor een noodlijdende vlakbij. Het is een "vermenselijkend" gebaar dat iemand ertoe brengt een onmiddellijke en persoonlijke relatie met de armsten te hebben, ook al is die ontmoeting kort en occasioneel. De aalmoes is het eenvoudigste gebaar van solidariteit.

De eenzaamheid en het isolement is eigen aan alle daklozen. Die is erg ingrijpend. Daklozen hebben meestal geen contact meer met familie, maar ze hebben ook weinig andere menselijke relaties. Halthouden en een gesprekje met hen houden kan erg weinig lijken in een leven vol relaties. Maar wie op straat leeft heeft de kans niet om met iemand te praten over wat hem/haar werkelijk ter harte gaat. Relaties op straat zijn immers beperkt tot hulp vragen en het ­vaak negatieve- antwoord daarop. Een dakloze wordt op straat nooit bij zijn naam aangesproken. Een naam hebben betekent echter "bestaan" als persoon met een concrete geschiedenis. Iemand begroeten, een menselijke act van beschaving, zichzelf voorstellen en vragen hoe zij zelf heten zijn al kleine gestes die het dagelijks misprijzen dat zij ervaren doorbreken. Dat is een eerste teken van hulp dat we kunnen bieden: hun waardigheid herstellen door hen als persoon te erkennen. Dat is het minste waar zij recht op hebben in hun harde levensomstandigheden.

Iedereen heeft de hulp van iemand anders nodig in een noodsituatie. Wie op straat leeft heeft zoveel tegenslagen en ontgoochelingen opgestapeld dat hij dagelijks te kampen heeft met de meest essentiële problemen die niet makkelijk een oplossing vinden: hoe overleef ik, op wie kan ik rekenen en aan wie kan ik steun vragen, hoe de onverdraagzaamheid van de omgeving blijven dragen? Iemand kunnen hebben waarop men kan rekenen en die kan luisteren zonder de oplossing al in pacht te hebben is zeer zeldzaam, maar erg belangrijk.

Het is fout te denken dat wie op straat leeft niet naar een normaal leven verlangt, maar problemen die zich opstapelen en gebrek aan steun kunnen iemand volledig wanhopig en moedeloos maken. Die wanhoop wordt vaak verward met vlucht. Een trouwe vriendschap en een respectvol zoeken naar concrete oplossingen laten toe dat mensen een betere toekomst kunnen opbouwen, ook in situaties die aanvankelijk uitzichtloos leken.