![]() |
De ouderen |
|
|
Armoede bij ouderen
De bejaarden in de jaren '70 en '80 hadden vaak een zware geschiedenis achter de rug. Uit hun verhalen doemde het beeld op van een Rome dat ziek was van armoede en eenzaamheid - het Rome waar mensen uit het historisch centrum werden verdreven omdat hun huizen moesten verdwijnen, het Rome van de verbanning naar de buitenwijken tijdens het fascisme. De herinneringen van deze bejaarden draaiden alle rond de oorlog, een tragedie die hun leven tekende. En dan het leven in de naoorlogse tijd, de illusies van de jeugdjaren, de liefdesgeschiedenissen, de verhalen van eenzaamheid, het achterblijven als weduwe. Voor deze generaties was het leven gericht op het voorzien in de primaire behoeften. Ze hebben de emigratie op zoek naar werk meegemaakt. Tientallen jaren leefden ze in barakken in afwachting van een huis om in te wonen. Door hun armoede waren ze niet in staat zichzelf goed te verzorgen. Een consumistische levensstijl was hen vreemd. Dit is niet alleen het verhaal van bejaarden in Rome, maar dat van talloze bejaarden overal in de wereld tijdens de twintigste eeuw. Al is hun lichaam vaak ziek, getekend door gebrek en ongemak, toch tonen deze bejaarden veel levenslust. En tegelijk stellen ze een steeds terugkerende vraag: voor wie en waarom leven wij? Dat is het drama van bejaarden die zich "oud" voelen, niet meer meetellen, vaak niet gerespecteerd worden en genegeerd worden, zelfs door de mensen die het dichtst bij hen staan.
|
|||||||||
|