Najpierw ze względu na osobę autora. Andrea Riccardi, profesor historii chrześcijaństwa Uniwersytetu Rzymskiego, jest także założycielem i przewodniczącym powstałej w 1968 roku Wspólnoty Sant’Egidio. Wspólnota od początku skupia młodych, z czasem i mniej młodych ludzi pragnących praktykować życie według Ewangelii przede wszystkim w tym, co dotyczy ubogich i pokoju. Siedzibą jest pokarmelicki klasztor Sant’Egidio (stąd nazwa) w rzymskiej dzielnicy Trastevere. Członkowie czerpią duchową siłę z codziennej wspólnej modlitwy. Opiekują się imigrantami, ludźmi starymi, chorymi, niesprawnymi, dziećmi z przedmieść, dla których tworzą warunki do nauki. Wspólnota istnieje w 70 krajach, skupia ok. 50 tysięcy członków. Ma wielkie zasługi w budowaniu pokoju między narodami. Pełniła rolę mediatora w konfliktach międzynarodowych, w zabiegach o uwolnienie zakładników. Za zgodą Jana Pawła II co roku organizuje spotkania wyznawców różnych religii jako kontynuację Asyżu 1986.

Andrea Riccardi należał do zaufanych ludzi Jana Pawła II. Myślę, że się doskonale rozumieli. Książka jest owocem tych relacji. Często komentarz do znanych skądinąd wydarzeń pochodzi wprost od Papieża, w odnośnikach powtarza się wskazywane jako źródło „colloquio dell’autore con Giovanni Paolo II” („rozmowa autora z Janem Pawłem II”). Te z pewnością czynione na gorąco notatki okazały się bezcenną pomocą w lepszym zrozumieniu Papieża, i to w odniesieniu do spraw delikatnych i dyskusyjnych, jak na przykład ocena porozumienia między Państwem a Kościołem zawartego przez ks. Prymasa Wyszyńskiego w roku 1950 czy tego, co myślał Jan Paweł II na temat funkcjonowania Kurii.

Riccardi obficie korzysta z istniejących biografii Jana Pawła II, co niektórzy krytycy już mu (moim zdaniem niesłusznie) wytknęli. W odnośnikach często trafiamy na George’a Weigla i innych, wśród nich na Polaków, i to niekoniecznie tłumaczonych na języki zachodnie. Jednak znaczenie tej biografii nie polega według mnie na rekonstrukcji wydarzeń, ale na umieszczeniu ich w kontekście oraz niezwykle wnikliwym zrozumieniu myśli Papieża. Do ukazania kontekstu służą Riccardiemu mało znane dokumenty, prawdopodobnie dostępne badaczom, ale nie zawsze przez nich doceniane, oraz rozmowy ze świadkami (wśród nich jest Benedykt XVI), od których – ciesząc się ich szacunkiem – otrzymuje ważne informacje i komentarze.

Wysyp nowych książek o Janie Pawle II z okazji beatyfikacji świadczy, że Papież nadal intryguje i przyciąga uwagę. Niestety, nie zawsze nowe tytuły przynoszą coś nowego. Prof. Riccardi przybywa późno. Jednak dzięki temu, że robi to, czego zwykle obawiają się lub po prostu nie mogą zrobić inni, mianowicie przytacza swoje rozmowy na najważniejsze tematy z Janem Pawłem II, wnosi coś, czego brakowało biografiom innych autorów.

Andrea Riccardi, Giovanni Paolo II. La biografia, Milano 2011, Edizioni San Paolo