Petrus zat buiten op de binnenplaats. Er kwam een slavin naar hem toe, die zei: 'Jij was ook bij die Jezus van Galilea.' Maar hij ontkende het waar iedereen bij was: 'Ik weet niet waar je het over hebt.' Hij ging naar het portaal en een andere slavin zag hem daar en ze zei tegen wie daar stonden: 'Die man daar was bij Jezus de Nazoree�r.' Opnieuw ontkende hij onder ede: 'Ik ken die man niet'. Na een tijdje kwamen de omstanders dichterbij en zeiden tegen Petrus: 'Inderdaad, jij hoort ook bij hen; trouwens, jouw spraak verraadt je.' Toen begon hij te vloeken en te zweren: 'Ik ken die man niet'. En meteen kraaide er een haan. Petrus herinnerde zich wat Jezus gezegd had: 'Voordat de haan kraait, zul je Me drie keer verloochenen.' Hij ging naar buiten en huilde bittere tranen.
(Mt 26, 69-75)

Duccio di Buoninsegna
Il tradimento di Pietro

Petrus staat buiten. Hij kan Jezus niet zien. Hij staat op de binnenplaats van het paleis van de hogepriester. Hij had geslapen in de Hof van Olijven. Jezus had zich tot hem en tot de anderen gericht: 'Jullie konden niet ��n uur wakker blijven met Mij'. Toch was Petrus in slaap gevallen. De slaap toonde hoe weinig belang hij hechtte aan de woorden van Jezus. Toen Jezus echter werd aangehouden, was hij erg nerveus geworden. Hij was Hem van op afstand gevolgd tot aan het paleis van de hogepriester, om te zien hoe het zou aflopen. Hij kon Jezus niet helemaal in de steek laten, want hij was toch wel aan Hem gehecht. 'Kom achter Mij aan, en Ik zal jullie tot vissers van mensen maken.' Met die woorden had Jezus hem en Andreas geroepen bij de oevers van het meer van Galilea. En nu komt Petrus achter Hem aan, weliswaar van op een afstand. Hij wil Hem niet uit het oog verliezen, maar hij wil toch ook niet met Hem worden ge�dentificeerd. De keuze van Petrus was een halve keuze. Na Petrus zullen vele christenen ook halve keuzes maken en Jezus van op afstand volgen. De slaap en de distanti�ring tonen eigenlijk hun keuze om zich niet al te veel met Hem in te laten. Toch blijft er een band en daarom 'zat hij buiten op de binnenplaats'. Het is een indrukwekkend verschil. Jezus' leven staat op het spel en Hijzelf zwijgt. Petrus daarentegen spreekt, hij spreekt zelfs te veel, enkel en alleen omdat hij schrik heeft om te veel bij Hem te horen.

'Jij was ook bij die Jezus' - zegt een slavin. 'Die man daar was bij Jezus' - zegt een andere slavin. Na een tijdje komen de omstanders dichterbij: 'Inderdaad, jij hoort ook bij hen ; trouwens jouw spraak verraadt je'. Jezus volgen van op afstand lijkt onmogelijk. Ze willen Petrus tot een keuze dwingen. Ze hebben het allemaal over de band die hij enkel in zijn hart had willen bewaren. En dan slaan de stoppen door. Petrus begint te vloeken en te zweren: 'Ik ken die man niet'. Hij herhaalt deze zin drie keer en snijdt de band met Jezus definitief door. Het wordt nu riskant om Hem zelfs van op afstand te volgen. Petrus is bang. Maar dit is ook onze angst. We zijn bang om anders te zijn, om Galilee�r te zijn, om te veel bevriend te zijn met de Jezus van Galilea. En als je zo veel schrik hebt en zo weinig vertrouwen, volstaat de stem van een slavin om je bang te maken.

Aan een gewone vriendschap, of het lidmaatschap van een politieke partij of een groep, zou met de gebeurtenissen op de binnenplaats, met het verraad, een einde gekomen zijn. Aan deze geschiedenis komt echter geen einde. Een haan kraait en dan herinnert de bange Petrus zich wat Jezus hem had gezegd: 'In deze nacht, nog voordat de haan kraait, zul je Me drie keer verloochenen'. Petrus kende zichzelf niet goed. Hij had zich overschat. 'Ook al moet ik samen met U sterven, ik zal U niet verloochenen'. Nu hij Jezus verloochend heeft, herinnert hij zich de woorden van Jezus. Ze hadden hem nochtans niet met de dood bedreigd, ze hadden hem enkel tot een keuze gedwongen.

Het woord van Jezus is het meest waarachtige, mooie en menselijke dat wij kunnen ontmoeten. Het evangelie doet ons terug naar onszelf kijken, om dan bitter te wenen van schaamte omdat we bang waren voor het kruis van Jezus. We waren bang dat we te veel met Hem zouden ge�dentificeerd worden. Als je je door het woord van Jezus laat vergezellen, dan word je nooit volledig onmenselijk. Je herinnert je zijn woorden. Zijn woord maakt ons wakker uit de waanzin en de roes en helpt ons onszelf terug te vinden.

De herinnering maakt ons hart, dat zo vaak verschrompelt door schrik en door verraad, terug groter. Petrus voelt zich nu minder afhankelijk van het oordeel van de anderen en hij is minder verlamd door de schrik. Hij gaat naar buiten en laat zijn tranen de vrije loop. Hij is niet langer de held, de sterke, stoere man van de vorige avond. Maar hij is ook niet meer die bange man van de binnenplaats. Hij is zichzelf nu. Hij weent bittere tranen, om zichzelf, om Jezus, om die absurde en onrechtvaardige situatie. Hij weent als een klein kind. Petrus wordt weer kind. 'Zalig zij die wenen' - had Jezus gezegd.